در ادامه فایل تصویری و چکیده سخنرانی سرکار خانم دکتر حوران اکبرزاده (استادیار گروه فلسفه، دانشگاه علامه طباطبائی) با عنوان «جاودانگی در پرتوی ابتغاء وجه الله» در همایش بین المللی الهیات زیارت که در نشست تخصصی «الهیات زیارت و مسائل تربیتی» برگزار گردید، تقدیم علاقه‌مندان می شود.

مشاهده فیلم سخنرانی

همۀ عالم و موجودات هستی، از آن جهت که فعل خدا و ظهور و تجلیات حضرت حق هستند، وجه الله اند. «و لله المشرق و المغرب فأینما تُوَلّوا فثَمَّ وجه الله». پس هر جا رو کنی، فعل او، و ظهور او را می‌بینی. در این میان معصوم (ع) مصداق بارز وجه الله و وجیه الله است. طبق تفسیر برخی مفسرین معاصر، خمسۀ طیبه خود مصداق وجه الله بودند که توانستند صدقه و اطعام به فقیر و مسکین و اسیر را لوجه الله انجام دهند (انما نطعمکم لوجه الله)؛ از کوزه همان برون تراود که دروست. زیارت، طبق آیات «کلُّ شیءٍ هالک الّا وجهه» و «کلّ مَن علیها فانٍ و یبقی وجهُ ربّک ذوالجلال والإکرام»، فرصتی برای ابتغاء وجه الله و رهایی از فنا و معدوم شدن است. پس رمز جاودانگی در پیوستن به وجه الله است. وصول به وجه الله مجاهدت می‌خواهد لذا انسانی که می‌خواهد به لقای حق نائل شود، باید افعال و امور نیکی که انجام می‌دهد، جنبۀ وجه اللهی داشته و قربة الی الله باشد: «یریدون وجه الله و اولئک هم المفلحون». اگر زائر حقیقتاً برای زیارتِ وجه الله آمده، باید خود را به وصف وجه اللهی نزدیک کند یعنی با مزور همسنخ شود، وسع خود را پویا، و شاکلۀ وجودی خود را وسیع گرداند. اگر وجه الله باقی است، زیارت تمرین اتصال و ارتباط با وجه الله است و یک ارتباط دوسویه بین زائر و مزور برقرار است. برای متصل شدن، مقدمات لازم است و در تحصیل هر مقدمه‌ای مجاهداتی و تجافی از  کدورات لازم است. ادبِ زیارت برای زائر اقتضا می‌کند که خود را در محضر امام معصوم (ع) ببیند و ادب حضور را بیاموزد و در سبک زندگی‌اش به کار بندد. در این صورت، خودش مصداقِ وجه الهی می‌شود و باقی و جاودانه می‌ماند.