در ادامه فایل تصویری و چکیده سخنرانی آقای دکتر رسول رسولی پور (دانشیار گروه فلسفه دانشگاه خوارزمی) با عنوان «زیارت، سفر به مقصد خودیابی» در همایش بین المللی الهیات زیارت که در نشست تخصصی «الهیات زیارت از منظر بین الادیانی» برگزار گردید، تقدیم علاقه‌مندان می شود.

مشاهده فیلم سخنرانی

پرسش مِنون از سقراط که «چگونه در پیِ چیزی هستی که ذاتش بر تو پوشیده است؟»، به هیچ وجه دربارۀ این نیست که آیا می‌شود ناشناخته‌ها را شناخت و به آنها دست یافت، بلکه دربارۀ این است که چطور باید در پی‌شان بود و چطور به مقصدشان راهیِ سفر شد. طریق زیارتْ مشترک و همگانی است، و در همین طریق مشترک و همراهی با دیگر بندگان است که حقیقت خویش را می‌یابیم. کار زیارت همین است؛ تحولی وجودی که ناشی از سفر از خانۀ خود به خانه‌‌های بزرگ بندگان خداست. درک این حقیقت به زائز امید می‌دهد که خطر کند و به سفر زیارت برود، مهم نیست چه اتفاقی در راه می‌افتد. زیارت‌ موضوع مقدس‌تر بودن یک مکان نسبت به جاهای دیگر نیست، بلکه به زیارت رفتن موضوع پاسخی است به چیزی در درون ما که مشتاق به آن‌سو رفتن است؛ و در جستجوی آن‌سوتر، خود را یافتن. زیارت اشتیاق به گوشه‌گیری و انزوا نیست؛ در عین حال، فرصتی است برای گم شدن در دوری و سکوت، خلوتی برای بازگویی آنچه گوش و محرمی برایش نبود، چرخشی در آرزوها و تمناهایی که ظرفی برای تحققش نمی‌نمود، و تلاشی برای ساختن تصمیم‌هایی که پیش از این جسارت و همتش هیچ گاه نبود. گم شدن در ذاتِ چیزهاست، نه پیدا شدن. گم کردن خود یعنی تسلیمی لذت‌بخش، گم‌شده در آغوش پروردگار، بی‌اعتنا به جهان، یکسره غرق در آنچه حاضر است؛ طوری که همه چیزِ اطرافمان محو شود. به قول والتر بنیامین، گم بودن یعنی حضورِ تمام و کمال. و حضورِ تمام و کمال یعنی داشتنِ ظرفیت ماندن در حیرت و رازآلودگی. انسان گم نمی‌شود بلکه خودش را گم می‌کند؛ این انتخابی آگاهانه است؛ وضعیتی روانی که دستیابی به آن از راه جغرافیاست. حرم‌ها و معبدها و مرقدها مکان‌های خودیابی و آشتی با الگوهای بزرگ معنوی و اخلاقی است.