پروفسور کورت اندرس ریچاردسون، رئیس موسسه پل ابراهیم (Abraham's Bridge)، در دومین سخنرانی بین المللی همایش بین‌المللی الهیات زیارت  با عنوان «راه زیارت: درونی سازی سفر مقدس و راه اورشلیم آسمانی» به سخنرانی پرداختند. این سخنرانی به زبان انگلیسی و به صورت برخط در تاریخ 25 مهر 1402  برگزار گردید. در ادامه فیلم و چکیده فارسی این سخنرانی تقدیم علاقه مندان می گردد.

مشاهده فیلم سخنرانی

این مقاله به بررسی اعمال عرفانی در ادیان ابراهیمی می پردازد و  توجه ویژه ای دارد به  توصیف‌هایی زندگی نامه وار  از پیامبران در سیر و سفر معجزه گون آنها به حضور الهی، چه در جهان ماده و چه در عالم ملکوت. در واقع این سفرنامه‌های پیامبرانه، بستر و اهداف معنوی زیارت در  طول تاریخ و همچنین معنویت معاصر مبتنی بر زیارت را شکل داده است. به طور خاص می توان به این سفرنامه/داستان های پیامبران اشاره کرد: هدایت حضرت ابراهیم به سرزمین موعود و کوه قربانی، هدایت حضرت یعقوب به نردبان ملکوت، هدایتحضرت موسی به کوه رب، هدایت حضرت الیاس به غار پناه، هدایت حضرت اشعیا به عرش الهی، هدایت حضرت عیسی مسیح به کوه تجلی، هدایت یوحنای حواری و پولس رسول  به روز قیامت و اورشلیم جدید، که غالبا با همراهی فرشتگان بوده است مانند آنچه برای حضرت حزقیال و حضرت محمد (ص) روی داده است.  این زندگینامه‌ها، چه در زمین و چه در ملکوت آسمانی اتفاق افتاده باشند، به عنوان نوعی تجربه عرفانی از  سیر در عالم ماورا قلمداد می شوند و عرفای ادیان ابراهیمی و خوانندگان این تجارب خود تلاش کرده اند تا محاکاتی از آنها داشته باشند، به نحوی که روایت های برگرفته از این تجارب، تدریجا موجب باطنی شدن زیارت در سرتاسر زندگی ایمان و اشراقی شده است، زیارتی که نهایت آن جستجو و درک حضور  نزدیک خداوند و فرستادگان اوست. هرچند زیارت به عنوان منسکی مبتنی بر جغرافیا در طول تاریخ جریان داشته است، آنچه در اعمال عرفانی ادیان ابراهیمی حائز اهمیت ویژه بوده زیارت باطنی بوده است؛ زیارتی که لابشرط از سفر مکانی است و مبتنی بر زبان و چارچوب فرجام شناسانه/آخر الزمانی متون باقیمانده از پیامبران است. پژوهش حاضر با تاکید بر ارتباط میان متون نبوی و عرفانی نشان می دهد که جنبه های هرمنوتیکی وجود دارد که می تواند دو بعد از خوانش بین الادیانی را به هم پیوند دهد.

مترجم: مهدی قاسمی